| سرخـوش زسبــوی غـم پنهــانی خویشم |
| چـون زلـف تــو سـرگـرم پریشانی خویشم |
| در بــزم وصـــال تــو نگـویــم زکــم و بـیـش |
| چـون آیـنه خـو کرده بــه حیــرانی خویـشم |
| لــب بـــاز نکـــردم بــه خـروشــی و فغانی |
| مــن محــرم راز دل طــوفـــانـی خـویـشـم |
| یک چند پشیمان شدم از رنـدی و مستـی |
| عمریست پشیـمـان زپشیمـانـی خویشـم |
| از شوق شکـرخـند لبش جــان نسـپــردم |
| شرمــنـده جـانـان زگــران جـانـی خویشم |
| بشکستهتر ازخویش ندیدم به همـه عمـر |
| افسرده دل از خویشم و زندانی خویـشـم |
| هر چنـد امـیـــن ، بـستــه دنـیـا نیـم امـّـا |
| دلـبـسـتـه یــاران خـراســانـی خـویــشـم |
| امــــام خـــــامــنـــــــه ای(روحـــی فداه) |